APEL BISKUPA PŁOCKIEGO O MODLITWĘ I WYOBRAŹNIĘ MIŁOSIERDZIA W CZASIE WIELKIEGO POSTU 2020

Kochani Diecezjanie!

1. Po głębokim namyśle i wysłuchaniu głosu mojej Rady Społecznej, której celem jest refleksja nad aktualnymi problemami życia Polaków w świetle Ewangelii, podjąłem decyzję o skierowaniu do Was serdecznego Apelu na tegoroczny Wielki Post. Jak dobrze wiecie, jest on dla katolików, ale także dla wyznawców innych religii i wielu ludzi dobrej woli na całym świecie, okresem żarliwej modlitwy i wzmożonej solidarności w obliczu kryzysu sanitarnego, związanego z rozprzestrzenianiem się koronawirusa, który wywołuje chorobę, określaną technicznym terminem COVID-19. Kolejne kraje dotknięte są poważnymi konsekwencjami medycznymi i społecznymi, wynikającymi z trudności w zapobieganiu przenoszenia się tego wirusa i prowadzeniu skutecznej profilaktyki. Dziś sens tych wydarzeń jest jeszcze przed nami ukryty, niektórym jak narodowi wybranemu na pustyni zdarza się pytać, wystawiając dobrego Boga na próbę: „Czy Pan jest rzeczywiście wśród nas, czy też nie?”. Mimo to, my, jako ludzie wiary, wyrażamy za św. Pawłem głębokie przekonanie, że „nadzieja Chrystusowa zawieść nas nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” [Rz 5, 5].

2. Chwile takie jak obecna uświadamiają nam kruchość naszej egzystencji, wartość wzajemnego wsparcia i duchowej bliskości oraz – jak śpiewaliśmy w dzisiejszym Psalmie – potrzebę klęknięcia „przed Panem, który nas stworzył. Albowiem On jest naszym Bogiem, a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku”. Pobudzają nas one także do wdzięczności – wdzięczności wszystkim, którzy kompetentnie i z narażeniem własnego życia stają w pierwszym szeregu zmagań z wirusem i jego skutkami: lekarzom, pielęgniarkom, ratownikom medycznym, sanitariuszom, pracownikom inspekcji sanitarnych i ochrony zdrowia oraz farmaceutom, a także władzom porządkowym i tym osobom życia publicznego, które z oddaniem służą dobru wspólnemu.

3. W tym szczególnym Wielkim Poście wszyscy czujemy się jedną, wielką rodziną, zatroskaną o życie i zdrowie każdego człowieka na różnych szerokościach geograficznych. Łączymy się duchowo z krajami Europy i świata, których mieszkańcy cierpliwie znoszą trudności zdrowotne i społeczne, wynikające z rozprzestrzeniania się koronawirusa. Nasza szczególna pamięć modlitewna biegnie do Rzymu i Stolicy Świętej, z którą Polacy zawsze żyli w serdecznej jedności, a przede wszystkim do umiłowanego Ojca Świętego Franciszka w dniach siódmej rocznicy Jego wyboru na Tron Piotrowy, aby Bóg, przez wstawiennictwo Maryi – Salus Populi Romani, roztoczył nad całym światem swoją szczególną pomoc i pozwolił wszystkim wyznawcom Chrystusa przygotować się i głęboko przeżyć nadchodzące Święta Paschalne.

4. W tym duchu proszę całą wspólnotę wierzących i wszystkich ludzi dobrej woli naszej Diecezji, abyśmy z wiarą, spokojem i roztropnością odpowiadali na niebezpieczeństwo, o którym z wielkim zaangażowaniem informują media i którego uczestnikami stali się już niektórzy nasi bracia i siostry. Zachowanie właściwych reguł higienicznych i zdrowego rozsądku powinny motywować ludzi wierzących do podejmowania dzieł miłosierdzia oraz respektowania zaleceń władz i służb sanitarnych. W Roku św. Jana Pawła II możemy jeszcze bardziej uświadomić sobie wagę jego proroczych słów o „wyobraźni miłosierdzia”, której przejawem jest „nie tyle i nie tylko skuteczność pomocy, ale zdolność bycia bliźnim dla cierpiącego człowieka, solidaryzowania się z nim, tak aby gest pomocy nie był odczuwany jako poniżająca jałmużna, ale jako świadectwo braterskiej wspólnoty dóbr” (Novo millennio ineunte, nr 50). Apeluję więc o taką postawę pomocy i gotowości, zwłaszcza wobec ludzi starszych, chorych, cierpiących. Spróbujmy jeszcze bardziej przeżyć sąsiedzką solidarność przez najprostsze gesty życzliwości i zainteresowania. Zadbajmy o to, by „jeden drugiego brzemiona nosił” (Ga 6,2) w miejscach pracy i codziennych okolicznościach życia. Szczególną opieką otoczmy dzieci i młodzież. Uczmy ich odpowiedzialności i wrażliwości na krzywdę i cierpienie.

5. Zwracam się do Was, moi Kochani Diecezjanie, kapłani, klerycy, siostry zakonne, siostry i bracia świeccy o podjęcie duchowej krucjaty w intencji jak najszybszego opanowania szerzącego się zła. Z jeszcze większą gorliwością spełniajmy wielkopostne uczynki: modlitwę, post i jałmużnę. Jeszcze bardziej żarliwie odprawiajmy w tej intencji Drogi Krzyżowe w naszych kościołach i rodzinach. Z jeszcze żywszym zapałem śpiewajmy Gorzkie żale i jeszcze ufniej wznośmy głos do Pana w godzinie Miłosierdzia, odmawiając Koronkę.

6. Mając na uwadze dobro duchowe powierzonego mi ludu, zwracam się o rzetelne wypełnienie następujących wskazań:
a) Kapłanów diecezji proszę, aby niedzielne Msze Święte w Wielkim Poście kończono śpiewem Suplikacji, a w piątki tego okresu odprawiano Mszę Świętą w intencji ludzi chorych i opiekujących się nimi służb sanitarnych oraz o łaskę wyzwolenia świata od szerzącej się choroby [z formularza Msza w jakiejkolwiek potrzebie, nr 50, Mszał Rzymski dla diecezji polskich, wydanie II poszerzone, Poznań 2009, s. 169”-170”].
b) Liczę na to, że w ostatni piątek Wielkiego Postu, jeśli okoliczności na to pozwolą, zostaną odprawione Drogi Krzyżowe po ulicach naszych parafii z modlitwą o Boże Miłosierdzie dla świata i ludzkości, dotkniętej chorobą i cierpieniem.
c) Zalecam także, by w codziennej Modlitwie wiernych, podczas wszystkich Mszy Świętych, umieszczać wezwanie za chorych oraz opiekujących się nimi o wytrwałość i ufność w Bożą pomoc.
d) Stowarzyszenia i organizacje religijne Diecezji Płockiej, a zwłaszcza Akcję Katolicką, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich i koła różańcowe proszę o mobilizowanie członków do modlitwy, a także, jeśli będzie taka konieczność, organizowanie codziennej pomocy i opieki osobom starszym i cierpiącym w domach.

7. Z sercem pełnym ufności w słowa Jezusa Chrystusa, który zapewnia nas w dzisiejszej Ewangelii: „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło”; z głęboką wiarą, że przeprowadzi On nas bezpiecznie przez pustynię do chwały zmartwychwstania; pomny wreszcie na niezłomną posługę mojego Błogosławionego Poprzednika Arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego, który nawet w czasie wojen i trudności nie opuścił swojej owczarni, upraszam o Boże Miłosierdzie „dla nas i całego świata”.

† Piotr Libera
Biskup Płocki