Słowo na niedzielę 24.04.2022 – Niedziela Miłosierdzia Bożego

(Dz 5,12-16;           Ps 118, 2-4. 22.24. 25-27a ;      Ap 1,9-11a.12-13.17-19;              J 20,19-31)

Wiara w Boga sprawia uzdrowienia. Bóg jest miłosierny a Jego łaska trwa na wieki. Chrystus jest Alfą i Omegą, Pierwszym i Ostatnim, Żyjącym na wieki. Błogosławieni są ci, którzy nie widzieli Jezusa a wierzą w Niego.

Fragment ten należy do trzeciego w Dziejach Apostolskich podsumowania, które nazywają się summariami. Św. Łukasz (autor Dziejów) podejmuje w nim temat życia pierwotnej wspólnoty chrześcijańskiej oraz licznie dokonywanych przez uczniów Chrystusa znakach i cudach. Działalność apostołów jest kontynuacją dzieła samego Chrystusa. Apostołowie i wierni mają ulubione miejsce swoich spotkań. Jest to portyk Salomona, jeden z zewnętrznych dziedzińców świątyni. Młody , pierwotny Kościół szybko się rozrasta, a cuda i znaki, które uczniowie czynią budziły szacunek i podziw u ludności Jerozolimy. Ale są też grupy, które z wrogością odnoszą się do chrześcijan- faryzeusze i saduceusze. Nauka o męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa poparta wieloma cudami i uzdrowieniami sprawiła, że uczniowie cieszyli się życzliwością otoczenia i zyskiwali coraz większą popularność. Coraz większa rzesza ludzi przychodziła, by słuchać i przynosiła chorych i opętanych przez ducha nieczystego. Z pomocą łaski Bożej i w imię Jezusa- wszyscy odzyskiwali zdrowie.

Psalm 118 jest liturgicznym hymnem dziękczynnym złożonym z trzech strof, zamkniętych w ramy wezwania do uwielbienia i dziękczynienia. Psalmista wzywa lud izraelski, a szczególnie kapłanów i pobożnych, czyli tych, którzy boją się Boga, aby cieszyli się z tego, że wieczne jest miłosierdzie Boże, i aby to miłosierdzie wysławiali. Autor psalmu zachęca, by w sytuacjach zagrożenia zaufać Panu. Psalm ten od początków istnienia Kościoła był wykorzystywany jako radosna pieśń paschalna Kościoła, który sławi Zmartwychwstanie Jezusa i zapowiada ostateczne pokonanie śmierci. Sam Jezus razem z apostołami podczas Ostatniej Wieczerzy śpiewał go na zakończenie wieczerzy paschalnej. Jest to ostatni z psalmów Hallelu. Do tego zbioru wchodzą psalmy od 113-118. Psalmista używając określenia „kamień odrzucony przez budujących…” chce powiedzieć, że państwa walczące ze sobą o władzę zlekceważyły i odrzuciły naród izraelski, lecz Bóg go wybrał dla siebie, a więc stanie się czymś tak ważnym w królestwie mesjańskim, jak ważny jest kamień wiążący w narożniku budowli. W Nowym Testamencie Chrystus zastosuje to porównanie do siebie. Dzień, który Pan uczynił, to dzień Zmartwychwstania Chrystusa.

Apokalipsa św. Jana jest księgą objawienia. Ukazuje to, co ma się wydarzyć w przyszłości , a zarazem odsłania sens aktualnych dziejów Kościoła. Apokalipsa (Objawienie)

jest proroctwem, których źródłem jest sam Bóg. Chrystus przekazuje ich treść, a adresatami jest siedem Kościołów Azji Mniejszej (Efez; Smyrna; Pergamon; Tiatyra; Sard; Filadelfia i Laodycea), które symbolizują cały Kościół. Jan określa siebie w taki sposób, jak to czynili pierwsi chrześcijanie- brat-co oznacza że czuje poczucie solidarności z innymi wierzącymi. Pisze, że dzieli on z nimi ucisk dla Królestwa Bożego, który wyrabia w nim wytrwałość. Jest to cnota znamienna dla pierwotnego Kościoła, który wiernie wyczekuje na tym świecie powtórnego przyjścia Chrystusa (paruzji) na ten świat , a wraz z nim życia wiecznego w Nowym, Niebieskim Jeruzalem. Jan wspomina o swoim karnym zesłaniu na wyspie Patmos (około 90 km na południowy- zachód od Efezu) za rządów cesarza Domicjana. W dzień Pański (niedzielę), pierwszy dzień tygodnia , a jednocześnie dzień Zmartwychwstania Chrystusa doznaje Jan zachwycenia, ekstazy, w której widzi siedem złotych świeczników i Chrystusa ubranego w strój kapłański, uwielbionego Syna Człowieczego. Jest On równy Bogu przedwiecznemu- podkreśla to wygląd Jego głowy i oblicza. Posiada boską godność, przemawia z mocą i skutecznością. Chrystus przedstawia się nie tylko jako Bóg „Pierwszy i Ostatni” oraz „Żyjący”, ale i jako Człowiek-Odkupiciel, który wprawdzie umarł, ale zmartwychwstał i ma władzę nad krainą śmierci.

Trzeciego dnia od ukrzyżowania Maria Magdalena pierwsza spotkała żywego Jezusa. Tego samego dnia wieczorem Jezus odwiedza uczniów i potwierdza misją, do której przygotowywał ich przez trzy lata. Jezus powiedział uczniom przed ich pierwszym rozesłaniem na głoszenie Ewangelii: „Gdy do jakiegoś domu wejdziecie najpierw mówcie: „Pokój temu domowi”. Jeśli tam będzie człowiek pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, wróci do was”. W kontekście Ewangelii według św. Jana pokój powracający do uczniów oznacza niewiarę, a pokój przyjęty- uwierzenie i wiarę. Wiara w Jezusa jest źródłem przebaczenia wszystkich grzechów, niewiara powoduje, że nie zostało odpuszczone to wszystko, co człowieka oskarża przed Bogiem. Treścią Ewangelii według św. Jana jest życie wieczne, a często poruszanym tematem jest czyjeś pozostawanie w grzechu, umieranie w grzechu i grzech, który trwa. Wyznanie wiary w Jezusa decyduje o odpuszczeniu tego grzechu. Uczniowie Jezusa będą rozstrzygać wszystko zgodnie z wolą Bożą. Będą musieli rozpoznać wiarę, zanim potwierdzą komuś, że ma udział w królestwie, że ma życie wieczne.

Tomasz nie przyjął do wiadomości informacji o spotkaniu ze zmartwychwstałym Jezusem. Podobnie jak pozostali uczniowie i apostołowie, dojrzewa do wiary etapami. Najpierw odkrył, że Jezus jest Mesjaszem, potem, że jest Bogiem. Pełną wiarę osiągnęli uczniowie dopiero po zmartwychwstaniu Jezusa. Tomasz niewiele różni się od pozostałych uczniów. Wszyscy w jakimś stopniu sprawdzali wiarygodność pierwszej informacji o zmartwychwstaniu. Okazane rany poświadczają, że jest to ten sam Jezus, który umarł. Ewangelista Jan jest pewny, że wszystko, co napisał wystarczy, aby każdy mógł uwierzyć, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga, aby każdy człowiek wierzący miał „życie w Jego imieniu”, czyli zbawienie wieczne oparte na imieniu Zbawiciela i Boga, Jezusa Chrystusa.

Nikt nie był większy od Niego przed Nim i nie będzie nikogo większego po Nim.