Postawy i gesty

POSTAWA STOJĄCA – jest postawą zasadniczą w liturgii, oznacza gotowość na przyjęcie kogoś lub pójścia z kimś. Jest postawą człowieka wolnego, który czeka na przyjście Pana. Symbolizuje także radość i skupienie. Od czasów apostolskich w czasie obchodów misterium zbawienia w liturgii przybiera się postawę stojącą, co ma bezpośredni związek z symboliką zmartwychwstania Pańskiego.

Kiedy zachowujesz postawę stojącą?

– od początku Mszy Świętej aż do oracji włącznie

– od wersetu “Alleluja” przed Ewangelią aż do zakończenia Ewangelii

– podczas wyznania wiary i modlitwy powszechnej

– od wezwani kapłana “Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę…”

– podczas prefacji aż do “Święty, Święty…” włącznie

– począwszy od “Oto wielka tajemnica wiary” aż do “Baranku Boży” włącznie

– podczas modlitwy po Komunii św. oraz obrzędów zakończenia

Stanie wyraża godność i radość dzieci Bożych oraz gotowość służby i ofiary. Postawa stojąca jest wyrazem uszanowania. Wszędzie na widok osoby wyżej postawionej przybiera się postawę stojącą. Podczas liturgii postawa stojąca jest zewnętrznym znakiem głębokiego uszanowania dla Boga jako najwyższego Pana (Mt, 6,5; Mk 11,25; Łk 18,11; 22,46).

Stanie jest znakiem radości z odkupienia. W postawie stojącej Ojcowie Kościoła widzieli symbol świętej wolności dzieci Bożych. Omawiana postawa stojąca oznacza też gotowość do działania w liturgii. Kapłan jest znakiem obecności Chrystusa Pośrednika w zgromadzeniu liturgicznym. Dlatego kapłan stoi przy sprawowaniu Mszy Świętej i przy wszystkich prawie czynnościach liturgicznych (siedzi sprawując sakrament pokuty). Także lektor na znak szacunku dla słowa Bożego, czyta je w postawie stojącej.

Dodatkowe wskazówki dot. postawy stojącej:

Przyjmując postawę stojącą powinniśmy:

– nie chwiać się i nie ruszać

– nie garbić się i nie opierać się

– stać cicho i prosto

– stać wyprostowani ze złożonymi rękoma na wysokości piersi

– patrzeć przed siebie, stopy razem, dotykają się piętami

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8